‘Herinneringen verbinden wat het oog niet meer kan zien’

Deze week kwam het bericht dat onze oud-voorzitter van de Stichting Huurdersbelangen ‘de Duinstreek’, Cees Oostindie, na een lang ziekbed op 73-jarige leeftijd thuis is overleden in zijn woning in Katwijk aan den Rijn. Als u als huurder van Dunavie, of als lezer van dit ‘In memoriam’ op deze website, zijn nabestaanden uw persoonlijke herinneringen aan Cees schriftelijk wilt toevertrouwen in briefvorm of per kaart dan zouden ze dat zeer waarderen. U kunt het versturen naar ‘Cees Oostindie, Mgr. Bekkersstraat 41, 2223 AP Katwijk aan den Rijn’.

Onze persoonlijke herinneringen aan Cees vanuit het bestuur van de SHD zullen we hier digitaal aan alle lezers toevertrouwen. Alles zeer goed beseffende dat we met zo’n markante persoonlijkheid nooit volledig kunnen zijn, wat we dan zeker ook niet gaan proberen. We halen daarom hieronder in woorden en wat beelden de spreekwoordelijke krenten uit de huurderspap om Cees te gedenken.

In het begin was er niets en toen was er ook… Cees Oostindie!

Bij het tienjarig bestaan van de SHD op 25 september 2019 met tientallen leden van de bewonerscommissies en bestuursleden, allen genietende van een dagje naar het Westland waar ’s avonds in ‘De Tuinderij’ in De Lier o.a. werd genoten van een heerlijk buffet, gaf Cees in zijn traditionele toespraak de ontwikkeling tot en van de SHD in een prachtig sprookje weer.
Het kwam er op neer dat er tot 2010 twee woningcorporaties waren in de gemeente Katwijk, te weten de Woonstichting KBV en Spirit-Wonen met respectievelijk als bijbehorende huurdersorganisaties respectievelijk Stichting Huurdersbelangen Katwijk en Stichting Huurdersbelangen KRV. Met de gemeentelijk opgelegde fusie van de twee corporaties tot het nieuwe Dunavie in 2010 lag er ook een schone taak tot eenwording voor de besturen van de beide huurdersorganisaties. En in 2009 was men er al uit om als één huurdersorganisatie verder door het leven te gaan.

Cees was bij aanvang bestuurslid van de SHK en zag in een heel groot nieuw bestuur van de nieuwe huurdersorganisatie, met de pakkende naam Stichting Huurdersbelangen ‘de Duinstreek’, na een zeer opvallende stoelendans met vele bestuurlijke afvallers de stoel van de voorzitter leeg en… die kans en uitdaging pakte hij. En deze heeft hij tien jaar lang tot 1 juli 2020 op zijn geheel eigen wijze (kan ook geschreven worden als ‘eigenwijze’) ingevuld.

Cees was zeker niet de promotor van het Nederlandse poldermodel die immer zijn oor bij diverse gremia ten luister legde. Integendeel, met jarenlange zakelijke ervaring bij onze oosterburen, was hij de grote roerganger (of is het dan Ruhrganger?) van ‘Ik ben de voorzitter dus ik bepaal en beslis’.

De twee gezichten van Oostindie als voorzitter van de SHD

Was het daarom moeilijk om met hem in het bestuur samen te werken of als gesprekspartner van een andere organisatie als de gemeente, Dunavie, de provincie samen te werken of aan tafel te zitten? Ja, zeer zeker! Was het ook leuk om met hem samen te werken als collega-bestuursleden, bewonerscommissieleden of huurdersvan de SHD? Ja, zeer zeker!
Want ieder wist dat Cees tot het gaatje ging, en als het aan hem lag soms nog veel verder, om de belangen van ‘zijn’ Dunavie-huurders te behartigen. En ging het niet linksom, dan moest het maar rechtsom in zijn visie. ,,Es ist mir gleichgültig”, zou hij afsluitend hebben gezegd. Door zijn nimmer aflatende werklust, power en drive om zijn doel te bereiken, maakte hij werkweken waar het woord ‘vrijwilligerswerk’ absoluut niet meer op van toepassing was. Daarmee pamperde hij onbewust velen op bijeenkomsten en vergaderingen zoals van de leden van de 35 bewonerscommissies die de SHD uiteindelijk in 2020 telde. ,,Als Cees het zo uitlegt, dan zal het wel kloppen want hij kent de Woningwet 2015 uit zijn hoofd. En als hij er zich voor inzet, komt het zeker goed”, was een veel gehoorde kreet bij de aanwezigen van zo’n bijeenkomst.

Maar met zijn inzet en hooggespannen verwachtingen van ‘wat maar effe geregeld moest worden’ lag de lat wel hoog voor collega-bestuursleden, soms daardoor ook te hoog. Want, ook al beseften velen dat niet altijd, al het werk bij de SHD op het kantoor aan de Nassaudreef 38 in Katwijk werd en wordt verricht door vrijwilligers.

‘Afscheid nemen is de geboorte van een nieuwe herinnering’

Dit heeft de schilder Salvator Dali ooit gezegd en dit citaat willen we nu ook handen en voeten geven bij het ophalen van onze persoonlijke herinneringen aan de rol van Cees Oostindie als de voorzitter van de SHD. Deze herinneringen delen we hier met graagte, wetende en als geen ander beseffende dat bij het streven naar een compleet verhaal we hier u een paar uur als lezer zouden kunnen binden. En voor de duidelijkheid, dit zijn onze indrukken als bestuur die ons op dit moment zittende aan de vergadertafel in het kantoor van de SHD te binnen schieten.

Uw indrukken als lezer in het contact met Cees, gedurende zijn tien jaar als voorzitter, kunnen natuurlijk totaal anders zijn dan onze bestuurlijke beleving. Misschien dat waar wij een minnetje bij hebben geplaatst u er om moverende redenen een vette plus van maakt. Daarom in dat geval wederom de oproep om uw positieve ervaringen met anekdotes over Cees schriftelijk kenbaar te maken aan de familieleden van Oostindie. Dat zullen ze zeker in deze voor hen moeilijke tijden extra waarderen.

Onze top vijf in plussen in willekeurige volgorde over Cees Oostindie als voorzitter
• Met zijn kennis van de regelgeving in huurdersland en de Woningwet 2015 was hij als netwerker ook nog dé ambassadeur voor de SHD. Gevraagd om namens huurdersorganisaties politiek Den Haag te informeren over hoe gewone huurders in de sociale huurwoningen aankijken tegen en soms ook last hadden van wat de politiek had uitgevaardigd. Gevraagd op conferenties van de Woonbond om zijn verhaal te delen met andere huurdersorganisaties. Gevraagd door Tweede Kamerleden wat zijn visie was op diverse woningthema’s. Het werd bijna de slogan ‘Cees gevraagd, conferentie geslaagd’, want hij deed het met verve en vol huurderspassie.
• Hij beet zich als geen ander in knelpunten en vraagstukken van Dunavie-huurders vast en kon dan soms ook op totaal onorthodoxe wijze ‘op zijn Duits’ deze aanvliegen. Zijn netwerk en contacten, zeker met Katwijkse raadsleden, kon hij dan ook op een charmante wijze hiervoor inzetten. Er werd wel eens gezegd: ,,Als het licht ’s avonds in het Katwijkse gemeentehuis uitvalt, dan weet Oostindie nog blindelings de weg naar de raadzaal te vinden.”
• ‘Hard van buiten en zacht van binnen’ was zeker op Cees van toepassing als je hem beter kende en je één op één met hem te maken had. Oprecht geïnteresseerd in het persoonlijke welzijn van de ander kon je zo in alle drukte een uur over gevoelszaken met hem spreken. Pierre Sponselee, de interim directeur-bestuurder van Dunavie heeft dit in zijn functie hier zeker beleefd. Waarna hij aan de andere kant in de aansluitende vergadering een gesprekspartner aan de andere kant van de tafel zich nauwelijks liet voorstellen of hij onderbrak hem / haar al door er met een paar zinnen er spreekwoordelijk met gestrekt been in te gaan. Hij had daarmee zijn piketpaaltjes geplaatst, alles om zijn doel te bereiken.
• Hij stond altijd voor ‘zijn mensen van de SHD’ en was daarom ook makkelijk in de media terug te lezen en te horen zoals bij RTV Magazine live op de radio op zaterdagochtend. Hij schroomde dan ook niet dat als hij voor onderwerp A was uitgenodigd tot grote verrassing van de interviewer er opeens een paar keiharde oneliners over onderwerp B, veelal het functioneren van Dunavie en de voormalige directeur-bestuurder Alfred Busser, uit te gooien waar menig luisteraar van smulde.
• Cees stond altijd open voor verbeteringen in de eigen organisatie mits goed onderbouwd, zoals het benutten van de kantoorruimte door andere maatschappelijke organisaties (Grip op de knip / Juristen van een advocatenkantoor waar huurders bij terecht konden) enz. Maar hij stimuleerde ook voortdurend een meer professionele uitstraling van de SHD. ,,We moeten duidelijk zicht- en hoorbaar zijn in de Katwijkse media, we moeten een duidelijk smoel hebben!”, uitte hij geregeld en daar.

Wat zijn uw plussen over Cees, laat het de familie maar schriftelijk weten met een enkele anekdote om ze een hart onder de riem te steken. Meer dan van harte aanbevolen!

Onze top vijf in minnen in willekeurige volgorde over Cees Oostindie als voorzitter
• Oostindie was als voorzitter van het bestuur van de SHD gelijk een wijze, oude grote eik die met zijn breed verspreide takken en jaarlijkse dikke gebladerte alle (bestuurlijke) aanplant rondom zijn stam beschermde tegen windhozen en stortbuien. Maar aan de andere kant kon hij door zijn reikwijdte ook teveel licht en zuurstof aan de jonge aanplant onthouden waardoor deze bestuurlijk gezien men niet kon doorgroeien en –bloeien. ‘Bestuurlijk wat loslaten’ was geen gave van Cees als voorzitter.
• Zijn geheugen als een olifant was gelijk de ‘Rollo-reclame’ van vroeger waar een passerende circusolifant een hem vroeger pestend jongetje aan de kant van de weg herkende en hem een fikse pets met zijn slurf verkocht. Dat geheugen was uitermate handig bij zijn dossierkennis over wet- en regelgeving in huurdersland, maar was wel eens lastig voor zijn verhoudingen met mogelijke gesprekspartners. En daar kon Cees zich dan ook moeilijk bovenuit tillen. ‘Eens een krasje, altijd een krasje’, zo acteerde Cees dan in zijn contacten aan de vergadertafel.
• Teveel leunen op de landelijke beloftes over wat in huurdersland zou gaan gebeuren moest hij als SHD-voorzitter eigenlijk gewoon volgens velen de meeste tijd lokaal invullen om als SHD bij de kerntaak optimaal te kunnen functioneren. En daar had Cees wel eens moeite mee want gekend en herkend worden, zeker in politiek Den Haag, raakte hem altijd enorm in positief opzicht.
• Waar zijn dossierkennis zeer groot was, waren de andere bestuursleden en bureaumedewerkers van de SHD juist de mensen die ervoor zorgden dat hij op de juiste dag en tijd, met de juiste papieren (digitaal of hard copy) de juiste woorden kon uitspreken om de Katwijkse huurdersbelangen te verdedigen.
• Dat er door zijn wijze van invulling van het voorzitterschap ook mensen niet onder de grote wijze eik wilden en durfden te schuilen als vrijwilliger, bestuurder van de SHD is ook gebleken de laatste jaren. De SHD was zijn kind en Cees heeft zijn kind laten lopen en groeien, maar de wijze waarop kon ook voor anderen dan de (peet)ouders verstikkend werken. Maar het was ook Cees die het dan afdeed met de simpele slotzin: ,,Maar ik ben de voorzitter en die bepaalt en beslist!”

Cees, na deze kleine opsomming een uit het hart oprecht en onwijs bedankt voor alles wat je belangeloos voor de Katwijkse Dunavie-huurders hebt kunnen betekenen. Het waren roerige, vaak ook, tropenjaren die we voor geen goud hadden willen missen als collega-bestuurders. Vandaag, vrijdagmiddag 9 oktober, draaien we voor jou dan ook in jouw kantoor van de SHD het lied dat in onze ogen het meest op jou van toepassing is… ‘I did it my way’

Foto’s: Gerard Bol.